a wedding and a funeral

28 augustus

a wedding and a funeral

A wedding and a funeral klinkt als een film, maar het is een doodgewone week in Dar es Salaam. Vorige weekend overleed de opa van Imma. De beste man was al stokoud en helemaal ready to go maar je wilt toch op een goede manier afscheid van hem nemen. Dus op dinsdag heel heel vroeg sprongen we met de halve familie in de bus naar het Noorden. Ergens aan de voet van de Kilimanjaro tussen de bananabomen en casaves is hij geboren en getogen en precies daar, voor het huis zou hij ook worden begraven. Dinsdagmiddag was iedereen druk in de weer met bloemenkransen maken, koken voor de gasten die een voor een arriveerden en nieuws uitwisselen met familieleden. Als er intieme gasten arriveerden barstte er een luid weeklagen los over het grote verlies maar eerlijk gezegd, de rest van de tijd was het vooral heel gezellig.

In die regio worden voor de hele wereld rozen gekweekt en daar ware bossen en bossen van meegenomen die allemaal werden verwerkt tot kransen en bossen. 's Avonds koelt het daar af tot dikke truien-koud en kroop iedereen bij elkaar op de bankjes onder de veranda om verhalen te vertellen en te klagen over de kou.

Woensdagochtend begonnen de mannen met het graven van een gat. De vrouwen hielden zich bezig met kleren wassen en kinderen eten geven, nog meer rozen snijden en ervoor zorgen dat iedereen dezelfde rose omslagdoek droeg. Iedere minuut kwamen er meer mensen om de plastic stoelen te bezetten en overal om het huis heen tussen de bananenbomen te gaan zitten om alles in de gaten te houden.

De ceremonie begon met alle familieleden die in een klein kamertje om de kist heen gingen staan. Ik stond per ongeluk met mijn neus boven het hoofd van opa, ik heb nog nooit zo hard naar het plafond gestaard als toen. We zongen, maakten plaats voor anderen, mensen huilden en omhelsden elkaar. Toen droegen de kleinzoons de kist naar de veranda zodat iedereen in een lang rij afscheid kon nemen. Opa was een gezegend man, met 25 kinderen en meer dan 80 klein - en achterklein kinderen en je kunt je voorstellen dat die rij eindeloos lang was. Het hele dorp was er zo'n beetje. Na een eeuwigheid begon de dienst waarna de kist in de kuil werd getild en iedereen er nog een keer langs ging, deze keer met bloemen.

Dit alles begeleid door een koortje en Swahili muziek uit de speakers. Alle dochters gilden en jankten in hun rose doeken en de mannen zeiden troostende woorden.

Toen was het vier uur en had nog niemand iets gegeten of gedronken sinds de vroege ochtend en ontstond er een lange lange rij voor het eten, die we ontsnapten met ons vegetarisch dieet. In een klein kamertje aten we rijst en spinazie met intimie en realiseerde iedereen zich hoe uitputtend het proces was geweest. Mijn kaken deden pijn van het glimlachen en verdrietig kijken op afroep en het enige waar ik naar verlangde was ons hotel en mijn bed.

De volgende dag stond iedereen op met een geweldig humeur, liepen we grapjes makend naar de bushalte en begonnen aan de lange hobbelige weg terug naar Dar es Salaam. Verdriet kan niet te lang duren. Bovendien was zaterdag alweer een bruiloft, het leven gaat door, isn't it?

Over die bruiloft een andere keer... Mijn vingers doen zeer!