zeven weken

26 september

zeven weken

zeven weken geleden liep ik te stressen in mijn kamertje in Amsterdam, nu zit ik om half zeven 's ochtends moed bij elkaar te rapen om te beginnen met werken. Maandag... Waarom duurt weekend geen drie dagen, dan kon je drie keer gaan zwemmen 's ochtends in de zee, en drie keer uitgaan en drie keer lui films kijken en bij vrienden langsgaan. Nu ik niet meer net begonnen ben met werken is het niet iedere dag even rooskleurig. De tantes van de UN gaan regelmatig op hun strepen staan en roepen dat ze geen geld hebben om te adverteren of geen zin om moeite te doen voor iets waar ze de baat niet van inzien. Doe maar lekker zelf, zeggen ze dan. En omdat mijn baas met zwangerochtendmisselijkheidsverschijnselen de hele week thuis bleef ging ik maar andere dingen doen. Artikelen schrijven over oude mensen in Tanzania en de NGO's die hen helpen. Over de opening van een tentoonstelling van kunst gemaakt door vluchtelingen uit Burundi en Congo (the DEMOCRATIC Republic of...). Maar tussendoor probeerde ik toch nog gedaan te krijgen wat ik wilde en was vrijdag zo gefrustreerd dat het goed was dat het vrijdag was. Zaterdag heb ik vijf zonden begaan. Eerst heb ik gelogen over waar ik heen ging, toen ben ik met knapste vriend ertussen uit geknepen en hebben we in een barretje sigaretten gerookt (bijna doodzonde voor meisjes hier) sterke drank gedronken, gekookt varkensvlees gegeten (lekker vegetarisch maar HET favoriete eten van iedere Tanzaniaan dus ik kon er niet omheen het een keer te proberen) en toen in het kamertje van zijn vriend de liefde bedreven. De rest van het weekend bleef er een ondeugende twinkel in mijn ogen, hoe engelachtig ik ook probeerde te kijken. Als iemand erachter komt moet ik zonder twijfel op het matje komen voor een preek dus sshhht! (niet dat het hier een soort moslimenclave is waar niks mag, maar de omstandigheden, de jongen in kwestie, de leugens... dat kan net niet) ok, dat was mijn spannende leventje voor nu, het is heet heter heetst aan het worden en iedereen wordt met de dag een paar tinten donkerder, mijn rug met de keer dat ik ga zwemmen roder en pijnlijker. Nog nooit zo'n lange zomer gehad.

eindelijk die bruiloft en meer

lieve allemaal, de dagen tikken maar door, alles en iedereen raast voorbij en ik zou haast vergeten iets te bloggen. Eerst maar een paar hoogtepunten uit de bruiloft die afgelopen week bij ons thuis werd gehouden. Al weken van te voren waren er vergaderingen, werden plannen uitgewerkt en liepen de klusjesmannen in en uit om alles op tijd klaar te hebben. Rosie, de bruid, is van de Chagga stam en het meest kenmerkende aan alle Mchagga is dat ze het nooit eens kunnen worden en altijd overal op willen afdingen. Ze trouwde met Sule, een islamitische man (die al getrouwd was) en alles zou min of meer traditioneel islamtisch gedaan worden. Gek soort pudding in de koelkast, rok tot je enkels en rieten matten op de grond voor de Madras. De moeilijkste beslissing was zonder twijfel hoeveel bier en champagne er ingekocht zou worden, want moslim of geen moslim, iedereen houdt wel van een glaasje en liefst heel veel glaasjes goud vocht.

Vrijdag was de echte ceremonie. Heel kort en krachtig en ik zag er niks van, alle grote dikke opgesmukte tantes stonden ervoor. Na de officiele bruiloft was het vrouwentijd en konden we allemaal kijken hoe een voor een alle cadeaus - meest hele dure omslagdoeken - werden geshowt door een nichtje met heeeele soepele heupen en heeeeele dikke billen. Als allerlaatste kwam een set lakens die op de grond werden gelegd waarna een ander meisje ertussen kroop en voor de zekerheid nog even voordeed wat je tussen lakens allemaal kunt uitspoken. Iedereen de hiervoor nog niet overtuigd was wist het nu zeker: dit is lachen, zo'n bruiloft!

Zaterdag moest alles nog meer gedecoreerd tot het 's avonds piekfijn uitzag en de batterijen van mn camera leeg bleken... Overal in de tuin stonden tafels en in de bomen hingen lampjes, alle stoelen hadden een omslagdoek en op duizenden ballonen stond: Gefeliciteerd!

Er was heel veel champagne en heel veel eten en heel veel in een kringetje dansen (de kijk-mij-eens-mooie-billen-hebben dans waar ik me nooit helemaal thuis voel). Het meest levendig was de tafel met de huismeisjes, tuinjongens en klusjesmannen, allemaal levenslang aan onze familie gebonden en haast zoons en dochters. Toen King (17) zijn eerste biertje bestelde riepen drie mensen: we mtoto! (jij kindje!) Toen Gerard zijn tiende biertje achter de kiezen had viel er niks meer te roepen. Buiten het hek werden oude vetes uitgevochten en om drie uur 's ochtends hing alles en iedereen lamlazarus in een stoel met de laatste restjes Konyagi. Imma en Janeth dansten een laatste show off dans, half afgekeken van Pulp Fiction, half zelfbedacht en Aga hield al te dronken meisjes stevig vast zodat ze niet weg konden lopen.

Tijd voor een gedeeld stiekem sigaretje en tijd om de huissleutels kwijt te raken voordat ik als een van de laatsten richting bed ging. Man o man.

Janeth is al weer een poosje zwanger, met alle bijverschijnselen van dien. De koelkast staat vol met vreemde drankjes en 'gezond' eten en ineens verschijnt er vlees in onze vegetarische keuken. Zwanger zijn komt blijkbaar ook met een humeurtje en als je niet beter wist zou je denken dat je grondig iets verkeerd doet. Ineens loopt ze op platte schoenen en moet ze de stoelleuning vastgrijpen voordat ze zuchtend gaat zitten. Iedere drie minuten moet ze in een flesje spugen omdat steeds haar mond volloopt met speeksel. Dada staat om vijf uur op om haar ontbijt te maken, het lijkt wel hollebollegijsland hier. Mij niet gezien, zo'n baby in mn buik als je dat er allemaal voor over moet hebben! Maar Janeth zegt dat ze alweer vergeten is hoe het de vorige keer was, God is genadig, hij maakt dat je pijn en leed vergeet. Wel leuk, als er volgend jaar nog een mensje bij is gekomen, als ie maar niet zo destructief is als Stacey, twee Staceys is teveel van het goede. Zelfs met zes mensen om op haar te letten slaagt ze er nog in om alles overhoop te halen. Alleen dada is zo geniaal om altijd te weten waar je spullen nu weer zijn gebleven. Haarborstel? Beneden op de veranda, telefoon? Achter je bed. Schoenen? Kijk eens op de gang.

Deze keer ga ik niet over werk schrijven. Full time werken in mijn leven betekent niet van negen tot vijf maar blijkbaar 24/7 en vandaag heb ik er een beetje genoeg van. Ik moet en dingen voor de krant doen, en voor mn vrijwilligersproject en voor mn Kiswahililes en ik heb hard een vakantie nodig om ook nog een sociaal leven te hebben. Vrijdag is Nyerere dag en als het goed is vrij. Moet ik alleen mijn afspraak met de opperdirecteur van UN in Tanzania verzetten, nadat hij hem al drie keer heeft verzet...

Het is trouwens Ramadan (voor de onoplettenden onder jullie), en dat betekent veel ongelukken op straat met mensen die van de honger even de richtingaanwijzer vergaten, lekker eten als je het geluk hebt aan een islamitische tafel aan te schuiven en veel grapjes over hoe moeilijk het wel niet is. Ben blij de Christelijke kant te hebben gekozen toen ik geboren werd. Maar het eten is werkelijk waar lekker. Ooit spagetti in veel olie gebakken, kop suiker erbij gegooid en dan pas water erbij om te laten koken? Niet vergeten een keer te proberen. Of maispap met zwarte peper, limoen en suiker. Hmmm. Je hoeft alleen even te wachten tot half zeven als de zon onder gaat, wat een geluk dat we niet op de poolcirkel wonen.