rising daughters of Abraham

16 oktober

rising daughters of Abraham

Ben gisteren voor het eerst naar de kerk geweest. Er was een seminar voor de jeugd en een van de leden is een nieuw vriendinnetje dat me meevroeg. Ik wist alleen dat het aan het strand werd gehouden dus ik enthousiast mn zwempak meegenomen en iedereen verteld dat ik naar HET strand van Dar es Salaam ging. Na heel gezellig met allemaal meiden de halve stad doorgecrossed te hebben, thee gedronken in een stalletje en gewacht en gewacht te hebben kon het dan eindelijk beginnen.

Het  duurde heel lang en was heel saai want in het Kiswahili en ik verstond Felister niet als ze het vertaalde. Over Adam en Eva (Adamu en Hawa) en wie nou de schuld had en waarom mannen en vrouwen verschillend zijn en hoe.

Maar een verhaal verstond ik wel (ondertussen zat ik steeds naar het helblauwe water te gluren en ging ik dood van verlangen om daar lekker onzedelijk in rond te spetteren) en het ging ongeveer zo: Als meisje ben je als een roos (roos in de lucht) het is niet goed om je liefde aan teveel mannen te geven. Bij iedere man geef je iets van jezelf weg (plukt een heleboel blaadjes van de roos) en als je dan tenslotte gaat trouwen is er haast niets van je over en kun je niet alles aan je man geven. Dus, wees zorgvuldig in wie je kiest.

Ik ga geen scholastische kritiek hierop geven, iedereen mag zelf denken wat ie wilt maar ik vond het een erg slechte metafoor om daar met die roos te gaan staan zwaaien en te zeggen dat je van relaties armer wordt in plaats van rijker.

Uiteindelijk ben ik gewoon weggesneakt en heb heerlijk gezwommen tot ze klaar waren met preken en gingen zingen en dansen. Dat was dan wel weer aan te bevelen en ik heb nog nooit zulke sportieve Tanzanianen gezien als toen we gingen touwtrekken en balspelen deden. Ik was helemaal buiten adem van het rennen en lachen. Al die levenslessen die de kerk bij die jongeren inprent maakt ze wel tot lieve mensen, dat moet ik ze nageven.

De priester was een stevige vrouw in spijkerbroek en sneakers, vreselijk feministisch en fel. Om de haverklap haalde ze haar man uit het publiek om vrouwen tot het sterke geslacht te verklaren. Als ik die dag een man was geweest was ik met de staart tussen mn benen afgedropen.

Maar goed, ik ga niet generaliseren na een dag ‘kerk’, al hoef ik voorlopig niet meer mee. Ik begrijp nu wel waarom wij op zondagochtend lekker in ons bed blijven liggen en stiekem om kerkgangers lachen. (als je hier ergens goed over kunt discussieren is het waarom je niet naar de kerk gaat - onbegrijpelijk voor de meesten)

aapjes kijken

Ik had net een interview met de IMF rep, zo'n typisch welbespraakt duits type en haar collega van Afritac uit Mauretanie geloof ik. Maar niet alleen welbespraakt, want dat zijn ze allemaal, maar ook nog eens verschrikkelijk veel afkortingen en insiders gepraat, wat ik helemaal niet goed kon volgen, en de journalist die mee was zag ik ook al minder en minder schrijven. Dus ik was ergens halverwege een vraag, veel te simpel eigenlijk maar vooruit, kijk ik opeens uit het raam en zit er een aap in de boom. Kijkt zo'n beetje droog naar binnen en krabt op z'n kop. Ik had dus twee opties, 1. 'Kijk!! Een AAP! een AAP in de boom. haha, wat grappig. Oh, wat schattig. Sorry, where were we?' 2. 'The general public critizism of IMF I could say is that it is being ruled by America, now that economic powers are shifting to the East, how does IMF adapt itself to that?' maar ik ging niet doen alsof ik opgewonden was om een aap te zien, niet tussen Afrikanen en expats. Maar toen we terug waren in de office moest ik het toch vertellen en lag iedereen dubbel van het lachen. Ik dacht al, wat zag je daar toch bij het raam, die aap moet gedacht hebben, wat is dat een lange mzungu (blanke) ? 

Enfin, De halve vorige week was er geen electriciteit in het stadscentrum, irgendwie was de machine uitgevallen, kapot gegaan of weet ik wat. Alle stadsdelen vielen omstebeurt ook uit. Lekker donker, lekker gezellig. Ik heb nog nooit zoveel verhalen gehoord en verteld op mn werk, iedereen zat zo'n beetje te niksen en mopperen tot de meesten na een halve dag naar een ander gebouw (met generator) verhuisden en ik 'thuis ging schrijven' waarna ik lekker in bed ging liggen. Toch kwam de krant braaf iedere dag uit, en zondag zelfs een extra editie. Afrika is niet voor een gat te vangen. 

Soms ben je gewoon moe, en afgelopen week wilde het maar niet overgaan. Tot ik in het weekend in de hitte 45 km ging fietsen en 3 uur op een berg ging klimmen, toen was ik ook moe maar anders. En omdat ik met Noren ging, die de prijs van een biertje hier wel betaalbaar vonden, was ik ook nog eens dronken, erg dronken voor mijn doen. In ijskoude watervallen gezwommen en honderduizend kleuren groen gezien in het bos. Het is best heet om te mountainbiken over zandweggetjes, vooral als je opstaat met het idee dat je de wereld wel eens zal bewijzen dat je in topconditie bent en drie kwart van de tijd voorop fietst. Zo heet en vermoeiend dat je als een baby in slaap valt op een matje van een halve centimeter en met een gelukkige grijns weer wakker wordt. 

En nu weer terug bij de krant waar ik als een van de laatste nog zit te tikken voor ik ook zo naar huis ga. Het is zo naar om in het donker thuis te komen, alsof de hele dag voorbij is gegaan op je werk. Hakuna Matata