lief en leed

28 november

lief en leed

deze keer vanuit Mbeya, een klein stadje in het zuiden des landes waar ik al wel vaker ben neergestreken als de zon me te fel werd en het stof niet meer af te wassen leek. Volgens mij zijn vele missionarissen me voor gegaan, het stikt hier van de kerken en Christelijkheid tussen de bomen en bergen. Bijna iedereen hier heeft dan ook zo'n vroom vriendelijk gezicht en gisteren was er van 's ochtends vroeg tot 's avonds door de hele stad gospel te horen. Haleluja! Zondag.

Ik werd een beetje wanhopig van mijn werk in Dar es Salaam, vandaar een paar dagen bij een vriendje ver weg van alles, met hopelijk genoeg inspiratie voor een strak businessplan, zodat als ik terugkom, ik weer met frisse moed de zee van onduidelijkheden induik. Ik snap niet wat ik aan mijn cultuurstudie heb als het in mijn wereld van vandaag vooral om zakelijk denken en handelen gaat. Waarom leert niemand me om een project uit de grond te hameren in een ontwikkelend land en om door loze beloftes heen te prikken, om donors te vinden, voorstellen te schrijven die voor iedereen aantrekkelijk zijn... De cultuur krijg je vanzelf wel door.

Mijn vriend hier, Seth, is samen met een andere jongen een computer skills training centre begonnen waar je ook Engelse les kunt krijgen. De ruimte en computers huren ze tegen commissie van een krantenredactie die ze niet gebruikt, reclame gaat van mond op mond en met flyers en in de drie weken dat ze nu bezig zijn hebben ze al veel meer studenten dan er eigenlijk in het kantoortje kunnen. Van morgen tot avond is het een komen en gaan van mensen, heel levendig en gezellig. Zelfs de journalisten studeren er Engels. Ik vind het geweldig wat je in drie weken met nul shilling startkapitaal kunt bereiken als je maar de goede mensen kent en genoeg enthousiast bent om de hele dag tegen iedereen over je werk te praten.

Seth is al vier jaar een van mijn beste vrienden hier. We hebben samen gereisd en gewoond, lief en leed gedeeld en vaak genoeg heb ik hem moeten overtuigen dat ik echt een verschrikkelijk vriendinnetje zou zijn. Nu ineens komen er allemaal geheimen boven water. Over zijn moeder en zussen die hier ook wonen maar die hij voor me verzweeg omdat zijn moeder niet van blanken houdt. Over de keer dat ik hem mijn stufi van een hele maand stuurde omdat hij een medisch probleem had en er toch eigenlijk iets anders aan de hand was.

Communiceren hier betekent onder andere geheimen bewaren, leugens, zowel zwarte als witte, lange en mooie verhalen waaraan vanalles ontbreekt en is toegevoegd. Optimisme aan de oppervlakte, honderd en een problemen op de bodem. Veel mensen hebben me verteld dat ze zich niet goed kunnen uitdrukken als het op persoonlijke onderwerpen aan komt en mijn ervaring kan dat alleen bevestigen. Ik houd de meeste dingen zelf ook geheim, en het heeft een bepaalde schoonheid moet ik zeggen. Ik ben dan ook niet teleurgesteld of boos over Seths eerdere schroom, eerder gelukkig dat ik nu meer van de waarheid weet.

En er is niets veranderd, behalve dat hij nu wat meer geld heeft en alles voor me betaald.. We zijn nog steeds beste vrienden, we delen ook nu lief en leed, alleen zijn er een paar onderwerpen bij gekomen waar ik eerst niets van wist.

Als iemand roept dat ie graag een 'andere cultuur' wilt leren kennen denk ik altijd aan dit soort dingen, niet aan traditionele dansen en kleren, of de manier waarop ze hier bijvoorbeeld sprinkhanen eten (brrrr)  dat is maar de uiterlijke kant.