27 december
foute vrienden
ik heb sinds jaar en dag een stel 'foute vrienden' die de hele dag een
beetje rondhangen tussen hun bloemen en planten business (soort tuincentra
langs de kant van de weg) mariuana roken en nu en dan een job doen (gardening,
een huis bouwen tegen een salaris van een euro per dag, etc) verder de hele dag
rond sjouwen en hier en daar een bord eten mee pikken van een moeder of
vriendin.
Daarnaast praten ze ook heel veel, want het duurde maar heel even voordat
half Kawe (toch nog 100.000 mensen) wist
dat mijn tas was gestolen, en ook wie dat had gedaan, namelijk ene Hassan. Toen
werden die foute vrienden heel boos en verontwaardigd en zouden hem wel eens
even in elkaar slaan. Ik zag er niet meteen het nut van in, maar ze waren
overtuigd dat ze die telefoon terug konden krijgen en ik vond het wel spannend
dus daar gingen we aan het einde van de middag, eerst naar de politie.
De
politie is een klein hokje met een stel politiemannen en op de grond een
heleboel dieven en boeven van het soort met een oog en mank en lelijk. Die
moeten daar zitten tot ze naar de gevangenis worden vervoerd. Tot die tijd
probeerden ze me aan het lachen te maken en iets te eten los te bedelen. Toen
de politieman een papier tevoorschijn had getoverd en alles had opgeschreven en
in een kartonnetje had geschoven als 'file' kreeg ik een briefje met het nummer
van mijn 'case' en mochten we weer gaan.
Toen begon het avontuur pas echt want
toen gingen ze de boef zoeken. Na een half uur door de sloppen te kriskrassen
moest ik bij een vriendin wachten en gingen de mannen mijn tien euro verdelen over
een aantal mannen die gingen helpen bij het in elkaar slaan. Mijn geweten was
niet helemaal gelukkig met de omstandigheden maar nu was het een beetje laat.
Dus ik wachten bij een wildvreemde, nieuwsgierige Mswahili met allemaal
kinderen en compoundgenoten die me een bord eten gaf en haar foto's liet zien.
Toen ik al een poosje in slaap was gevallen op de bank kwamen de 'foute
vrienden' terug van hun speurtocht naar Hassan. Ze wisten nu waar hij woonde en
zouden hem vannacht wel eens goed laten voelen... Om de drie seconden moesten
ze dat herhalen, ik ben niet blij voordat ik hem flink in elkaar heb geslagen,
flink in elkaar heb geslagen. We dronken er een cola'tje op en toen brachten ze
me naar huis.
De volgende dag kwamen ze trots rapporteren en moesten we terug naar de
politie voor het officiele gedeelte. Toen de politie mijn nieuwe telefoon zag
werden ze een beetje lui. Behalve als ik ze zou betalen gingen ze echt niet die
Hassan zoeken om hem naar die telefoon te vragen, vooral niet als hij al flink in
elkaar was geslagen.
Ik moest nog een keer bij mn nieuwe vrienden op de bank wachten, in een
kamertje met misschien een vierkante meter vrije ruimte, de rest opgevuld met
bed, kast, bank en emmers water. En daarna was het avontuur over, trok ik nog
weer wat geld uit mn zak voor hun avondeten en ging ik deze keer wel alleen
naar huis, een beetje moe van het hele verhaal.
Iedere dag dat ik ergens door Kawe loop is er wel iemand die bezorgd
meedeelt dat hij had gehoord dat mijn telefoon was gestolen? En had de politie
m teruggevonden? En ondertussen blijf ik bijdragen aan de Tanzaniaanse
economie, want een dag later werd mijn tweede telefoon ook gejat en kon ik
opnieuw naar de politie en mn provider en viel bijna mn verjaardagsfeest in het
water omdat ik iedereens nummer WEER kwijt was. Deze keer waren er jammer genoeg
geen getuigen en konden de foute vrienden er ook niks aan doen. Nu zitten ze
weer bij een muurtje te blowen en hun avonturen te herkauwen. En ik heb mijn
telefoon om mn nek hangen en ben opzoek naar een nieuwe tas, een MET rits.
Vrolijk kerstmis!
No comments:
Post a Comment