afscheid

6 januari

afscheid

soms weet ik niet of de tijd heeft gevlogen of voorbij is gekropen. Als ik aan de keren denk dat ik het liefst gisteren nog in het vliegtuig terug was gestapt om nooit meer terug te komen, dan ben ik eigenlijk al weer vergeten waar ik zo verdrietig om was. Zou het echt zo erg zijn geweest? Minstens even vaak heb ik ervan gedroomd om ergens een huisje te vinden en een heerlijk leven te hebben in de zon, tussen de vriendelijke langzame mensen met een stel hechte vrienden hier in de stad en genoeg kansen op een superbaan.

De rode draad door mijn verblijf was mijn uitwisselingsproject, Access to One World. Als dat er niet was geweest had ik nooit zo doorgezet. Dan was ik niet vier keer naar de gemeente terug gegaan om te vragen of ze al een antwoord op mijn brief hadden, tot ik de vierde keer een draft meekreeg van de officer in charge en twee vellejes briefpapier en even later zelf het antwoord op mijn eigen brief zat te typen. Vervolgens verdween die brief ergens tussen de megastapels op het bureau van de officer of sports - een enorme man, nauwelijks sterk genoeg om zijn eigen torso te dragen. Maar ik had mijn toestemming...

Enzovoorts enzovoorts. Ik heb eindeloos in de zon gelopen, dromend ooit een grote NGO te worden, zo eentje met dikke witte 4 Wheel Drive auto's die er zoveel door de stad rijden, eentje met een chaffeur en een assistent - maar ondertussen mijn hoofd verbrandend en half doof wordend van de mannen op straat die met met willen praten / trouwen / seksen / of op zn minst sms'en en anders gewoon willen lachen om een blanke die Swahili spreekt maar op een gegeven moment toch ook moet zeggen: sikuelewi (ik begrijp je niet)

Overal waar ik mijn blanke hoofd om de hoek steek willen mensen meeprofiteren. Van de taxichauffeur die vraagt of er geen baantje voor hem bij is in dat project van me tot de curator van het museum die botweg de prijs voor traditionele dans verdriedubbelde en dat vervolgens nog verdedigde ook. Daarnaast heb ik dikke vrienden gemaakt met iedereen waar ik mee werk, vooral de jongeren. Ik heb ze allemaal thuis opgezocht, in alle uithoeken van de stad ben ik geweest om hun stulpjes te inspecteren, beleefd te doen met hun ouders en veel te veel te eten. En allemaal willen ze naar Nederland, hun dromen verschillen niet zoveel van die van Nederlandse jongeren die naar Afrika willen.

Omdat er hier geen cultuur is van je werk goed doen, of op tijd, moet je alles wat je uitbesteed drie dubbel checken. Helemaal niet erg, als je er eenmaal in getrained bent. Iedere dag tegen de kleermaker schelden, iedere dag in de bus om te zien of je workpermit al uitgegeven is, iedere keer een artikel van een professionele journalist editen tot het engels wordt. Tot je de goede mensen om je heen verzameld en alles eindelijk een beetje meer vanzelf gaat. En dan verschijnt op een dag de foto van je naaste collega in de krant: deze man is er met geld van ons bedrijf van door gegaan! Dan begint alles weer van voor af aan.

De blog is niet groot genoeg om alle tegenslagen, tranen en zweetdruppeltjes te herbergen. Alle verslagen die overnieuw moesten, alle diskettes die kwijt raakten, computers die het opgaven en de honderden euro's die ik mijn telefoon heb gevoerd. Uiteindelijk kom ik iedere morgen zonder veel mopperen en vol wilskracht om half zes uit mijn bed en is er maar een ding echt belangrijk: werken. Mn project afmaken, collega's zien en samen lachen, lunchen, mopperen op de baas. En al die andere dingen maken me alleen mjanja (slim) veel slimmer dan ik in Nederland ooit nodig hoop te hebben.

15 Januari ben ik weer terug.